127m
The Story
Nadat de grootmoeder van de familie Graham overlijdt, werpt de aanwezigheid van deze weinig geliefde vrouw nog steeds een schaduw op het gezin. Vooral haar kleindochter Charlie, voor wie ze altijd al een ongewone fascinatie had, lijdt eronder. De Grahams zitten nog midden in hun rouwproces wanneer langzaam maar zeker de afschuwelijke waarheid over hun afkomst aan het licht komt. Annie, de moeder binnen het gezin, wordt gedwongen om een duister pad in te slaan om te kunnen ontsnappen aan het noodlot dat hen allen te wachten staat.
The Crew
Regisseur – Ari Aster: debuut
Toni Collette: Little Miss Sunshine, The Sixth Sense, About a Boy
Milly Shapiro: debuut
Gabriel Byrne: The Usual Suspects, Miller’s Crossing, In Treatment (serie)
Alex Wolff: Jumanji: Welcome to the Jungle, My Friend Dahmer
The Good, the Bad
Aangekondigd als de gruwelijkste horrorfilm van het jaar, door marketingmensen bestempeld als The Exorcist van 2018. Ja, de verwachtingen waren huizenhoog voor deze ‘engste horrorfilm van het jaar’. Kon Hereditary aan die hoge verwachtingen voldoen? Jazeker!
Al vanaf de allereerste scène zit je redelijk ongemakkelijk in je zetel als we kennismaken met een familie in rouw. Dat verlies scheurt deze vreemde familie daarna helemaal uit elkaar en ontketent een gruwelijke nachtmerrie. Hereditary valt nog het best te omschrijven als een pikzwart familiedrama dat helemaal ontspoort tot een paranormale horrortrip. Keerpunt in de film is een magistrale scène die een fantastische intro krijgt met het eten van de verkeerde cake. Wat daarna volgt is een van de gruwelijkste scènes van de afgelopen jaren en de film een zeer duister pad instuurt. Meer vertellen zou een misdaad zijn.
Regisseur Ari Aster knutselde met zijn debuutfilm een nagelbijtende horrorthriller in elkaar, die zich beetje bij beetje prijsgeeft en eenmaal de poorten naar de hel worden geopend, uitpakt met een waanzinnig gruwelijke finale waarin de kijker overstelpt wordt met het ene misselijkmakende tafereel na het andere. Wat de regisseur daar allemaal op je bord kiepert is pure horror, die nog dagenlang blijft nazinderen. Aster leunt wel op een heleboel horrorklassiekers – Rosemary’s Baby, The Exorcist – maar maakt er toch duidelijk zijn eigen ding van. Geen ‘jump scares’ voor Aster, maar een film die tot in het detail werd uitgedokterd. Elke scène is zo tot in de perfectie opgebouwd dat je als kijker constant op het puntje van je stoel zit. Door een knap gebruik van licht en schaduw voel je ook letterlijk dat het gevaar in elke hoek schuilt. Een sterke beeldcompositie laat de kijker bovendien ook nog eens raden naar het naderen onheil, waardoor de spanning, de aanstormende gruwel en het angstaanjagende effect enkel en alleen maar worden uitvergroot tot epische proporties.
En dan moeten we het nog hebben over dé grote troef van deze film: actrice Toni Collette. Zelf heeft ze het niet voor horror, maar haar vertolking in Hereditary is nu al legendarisch. Collette is weergaloos, de tragiek, de ellende, en de hulpeloosheid druipen van haar gezicht. Haar angstkreten zullen nog menig nachtmerrie vergezellen en haar gezichtsuitdrukkingen worden nu al op T-shirts afgedrukt. Een absolute tour de force die volgens ons minstens beloond dient te worden met een Oscarnominatie. Nog een andere opmerkelijke verschijning is Milly Shapiro, in haar debuutfilm, als de jonge Charlie. Elke scène waarin zij meespeelt, bekijk je met ingehouden adem. Haar ingetogen spel levert steevast een onheilspellend sfeertje op. Shapiro verschaft zich met haar vertolking een plaatsje tussen andere ‘kids from hell’ zoals Regan uit The Exorcist en Samara uit The Ring. Zij is ook verantwoordelijk voor het klakkende tonggeluid dat je nooit meer zal vergeten.
[videos file=”https://youtu.be/sbLAEPcH4Bo” width=”570″ height=”315″][/videos]
