Review La La Land

The Story

Mia is een barista met een acteursdroom, Sebastian wil doorbreken als jazzmuzikant. Wanneer ze elkaar voor het eerst tegen het lijf lopen, kunnen ze elkaar niet luchten, maar naarmate de tijd vordert, groeit de wederzijdse aantrekkingskracht tussen de twee.

The Crew

Regie – Damien Chazelle: Whiplash
Ryan Gosling: The Notebook, The Nice Guys, Drive
Emma Stone: Easy A, The Help, Birdman

The Good, The Bad

De bioscooplichten worden gedimd. Je zet je nog één keer comfortabel in je stoel. Op het scherm verschijnt het klassieke Cinemascope-logo. Zijn we in een rerun van Lola Montès, The Robe of The Bridge on the River Kwai beland? Nope, want we vliegen zachtjes over een kilometerslange file in het zonnige Los Angeles. De camera nadert één van de auto’s. Binnenin zit een jonge vrouw die zich doodergert aan de passieve colonne voertuigen. Haar ergernis slaat al snel om in terugdenken aan fijne herinneringen, die ze al zingend met ons deelt. Voor je het goed en wel beseft, wordt de filmzaal gevuld met meerdere zangstemmen, springen de chauffeurs uit hun auto’s en start er een heus dansnummer dat naar een indrukwekkende climax toewerkt en de titel van de film introduceert: La La Land!

Het nieuwste wapenfeit van Whiplash-regisseur Damien Chazelle is nog geen vijf minuten bezig of je zit al zachtjes mee te dansen met een brede glimlach op je smoelwerk. Die glimlach wordt enkel groter wanneer Emma Stone en Ryan Gosling op het witte doek verschijnen. Ze vertolken namelijk de hoofdrollen in een heerlijk ouderwetse romance die wordt gekleurd door hartverwarmende momenten en aangrijpende obstakels.

Het verhaal wordt uit de doeken gedaan door je van de ene in de andere muzikale scène te droppen. Chazelle heeft namelijk het lef om een volbloed musical op je af te vuren die rijkelijk knipoogt naar genregenoten uit de hoogdagen van Hollywood en het oeuvre van de Franse meester Jacques Démy. De cineast steekt dat op geen enkel moment onder stoelen of banken. De felle kleuren spatten van het scherm, emoties worden uitvergroot, een gelukzalig gevoel staat centraal en de referenties naar klassieke musicals zijn talrijk: van Swing Time over An American in Paris tot Les parapluies de Cherbourg.

Conclusie: nostalgie is all over the place in La La Land. Chazelle slaagt erin om een prent te creëren die een filmbelevenis uit het verleden reanimeert. Modernistische invloeden zijn afwezig. Het verhaal speelt zich wel in het hedendaagse LA af, maar de hele verpakking blikt met een zucht van weemoed terug naar de tijd van toen. Een tijd waarbij een cinema-nostalgicus zich volle zalen en eindeloze filmmagie voorstelt. Een tijd waarin alles simpeler leek. Probeer maar eens niet verliefd te worden op zo’n weemoedige vormgeving.

Om de musical-filmtaal uit de fifties en sixties terug tot leven te wekken, hanteert Chazelle een dynamische camera en een vloeiende montage. Voordeel van die aanpak is dat de film amper stilvalt en je aandacht nooit wegglijdt. De dans- en musicalnummers zijn op wonderlijke wijze in beeld gezet. Oké, Chazelle heeft niet altijd de finesse of het ruimtelijke inzicht van Stanley Donen of Vincente Minelli in de vingers, maar hij komt wel aardig in de buurt. Ook de montagevaardigheden en narratieve souplesse van Démy mist hij soms.

Maar zo’n gebreken verlies je snel uit het oog wanneer Gosling en Stone over het scherm dartelen. Gosling profileert zich nog maar eens als een moderne Cary Grant die op bewonderenswaardige wijze humor, charme en drama combineert. Stone laat dan weer zien dat ze een vat vol emotie is, dat ze dialogen mooi naar haar hand kan zetten en dat ze barst van guitigheid. Onweerstaanbaar die twee.

Het verhaal is simpel en speelt net als de andere aspecten van de film leentjebuur bij andere films. Ook de onderliggende boodschap is flinterdun en herkenbaar. Maar dat is oké. Chazelle eist vooral een glimlach en een traan van je, twee dingen die hij resoluut krijgt.

The Verdict

La La Land is uiteindelijk even zacht als een warme omhelzing, even zoet als een toverbal en even bitter als gemiste opportuniteit. Een film die een ingedommeld genre en een cinefiel hart weer even springlevend maken.

@TheJimeister